پستوی بیم و امید

آه ای آزادی
گم کردیم تورا
در این جهان تاریک
و در این سینه های مالامال درد
جز اندوه مامنی نیست
چه بسا امیدوارانی
که در سوگ سقوط آدمیت
به خاک نشستند
جوانانی به رنگ ایمان
«چه جوانانی اسماعیل»
که از نگاهشان مشق عشق کردیم
و از بازوی همتشان شجاعت آموختیم
دریغا خزیدیم
به پستوی بیم و امید
و در انتظار مرگ
قطره قطره آب شدیم
سرازیر شدیم
به انتهای تاریک زمان
آنجا که مرگ چشم انتظارمان بود